Jak dobrze, że założyłam tego bloga – bardzo mnie to motywuje do skupiania się na docenianiu dobrych rzeczy!

Jednak jeszcze trochę czasu zajmie mi pogodzenie się z decyzją wyrzucenia klas szóstych w szkole mojej młodszej…. Dziś znów miałam chwilowy kryzys… W końcu wysłałam to pismo, które wczoraj pisałam. Usunęłam co bardziej emocjonalne fragmenty i list zamienił się w oficjalną skargę.

Dowiedziałam się też, że dzisiaj zmarł mąż siostry mojego przyjaciela z powodu niewydolności organizmu spowodowanej zapaleniem płuc. Chodził do pracy z zapaleniem płuc i te bakterie, czy wirusy rozprzestrzeniły się po całym ciele. Nie mogę w to uwierzyć, jeszcze dwa tygodnie temu widziałam jego zdjęcia na FB. Wielki szok i przestroga, żeby nie zaniedbywać złego samopoczucia, słuchać swojego organizmu i pozwolić mu się wyleczyć. Gdy się przeziębiłam w grudniu, zamiast spokojnie się kurować, to próbowałam pracować z domu i skończyło się szpitalem. Jestem pewna, że gdybym pozwoliła sobie na nicnierobienie (brak stresu jest tu kluczowy!) i dała ciału szansę na wyzdrowienie, to byłoby o wiele lepiej. Według Ajurwedy jesteśmy stworzeni tak, aby cieszyć się pełnym zdrowiem, tylko musimy sobie na to pozwolić!

W ciężkich momentach idę do lasu. Tak jak w filmie „Las, 4 rano”. Gdy patrzę się na dostojne, mocne drzewa i niebo ogarnia mnie wielki spokój. Dziś kontemplowałam ptasie odgłosy, skrzypienie śniegu, grę światła słonecznego, zieleń niektórych pni i bluszczu oraz bliskość mojej młodszej córki, która mi towarzyszyła.

Ponoć bardzo pomaga nawet patrzenie się tylko na zdjęcia!