Stwierdziłam, że największym moim problemem i przyczyną braku mojego spokoju umysłu jest szkoła i nauka dziewczyn, tzn. głównie odrabianie lekcji. Wiem, jestem zwolenniczką szkoły demokratycznej i braku zadań domowych i gdybym tylko miała fundusze, to stworzyłabym najwspanialsza szkołę pod słońcem, w której każdy rozwijałby się w swoim tempie, ale niestety moje dzieci chodzą do tradycyjnych, „pruskich” szkół, gdzie większość nauczycieli myśli sztampowo, jest nieprzebudzona i najważniejsze dla nich są sprawdziany i oceny. Nauka dziewczyn wpływa na czas, który powinniśmy spędzać jako rodzina – tydzień temu nie pojechały z nami na rowery, bo w tygodniu miały dużo sprawdzianów, dzisiaj wyszliśmy na Vege Festival, kosztem ich przygotowywania się do następnych sprawdzianów i poprawiania tych, z których dostały niskie oceny. Uczestniczyliśmy wczoraj w całodniowym szkoleniu w firmie Rafała i nie mogliśmy pomagać im w lekcjach ani pilnować, czy faktycznie to robią. Zuzia ma do przeczytania jako lekturę „Quo Vadis” Sienkiewicza. Ja ją czytałam w liceum, bądź w czasie studiów, z własnej woli, bo byłam molem książkowym i wtedy właśnie interesowała mnie bardzo ta tematyka. Ona, niestety ma 13 lat i bardzo cierpi, jak musi ją czytać. Po pierwsze: archaiczny język. Po drugie: wielość bohaterów, o egzotycznych imionach, które trudno przeczytać, a tym bardziej zapamiętać. Po trzecie: okrucieństwo i drastyczne sceny. Po czwarte: religijność. Jedyne co może ją interesować, to to jak wyglądał starożytny Rzym, a że nie był zbyt „święty”, to ona nie chce czytać o „rozpasaniu” i zepsuciu Rzymian. Czy naprawdę nie ma bardziej odpowiednich książek dla 13- i 12-latków (są dzieci, które zaczęły edukację w wieku 6 lat). Kompletnie nie mogę sobie też poradzić z tym, że moje córki nie są zbyt pilne i chętne do wkuwania materiału i w sumie to im się nie dziwię, bo teraz wszystko jest w internecie i można sprawdzić, więc dlaczego trzeba np. wkuwać Bitwy po Pcimiem Małym i ich wszystkie daty.  Ja, która byłam ciekawa wszystkiego i specjalnie nie musiałam wkuwać większości przedmiotów, a jeśli już, to robiłam to w większości z przyjemnością, wkurzam się teraz na te wszystkie szczegóły, które one mają pamiętać. Pamięciówa, która oprócz ćwiczenia pamięci, nic im nie da, bo je to nie interesuje, więc i tak tego nie zapamiętają. Może by je zainteresowało, gdyby nauczyciele używali innych metod do przekazania tej wiedzy. Na wczorajszym szkoleniu tematem przewodnim była „Asertywność” i dlatego na nie poszłam, ale dużo czasu było również poświęcone Indywidualnemu Wzorcowi Myślenia, czyli temu, kim jest Wzrokowiec, Słuchowiec i Kinestetyk i jak się z nimi dogadywać, żeby nasz przekaz był skuteczny (czyli żebyśmy osiągnęli nasz cel z poszanowaniem praw i szacunkiem obu stron = bycie asertywnym). O tych cechach w świetle uczenia się pisałam dwadzieścia lat temu w pracy magisterskiej i od tej pory ten temat mnie bardzo fascynuje. Można by bardzo dużo o tym napisać, ale najważniejsze i najbardziej przykre jest to, że te cechy osobowościowe uczniów nie są kompletnie brane pod uwagę w szkole przez nauczycieli. Na przykład, żeby dotrzeć do kinestetyka, to prezentując coś trzeba się ruszać, chodzić, wykonywać gesty, modulować głos i używać wyrażeń, w których są słowa związane z ruchem i zmysłami, np. „Przybliżę Ci to”, „Teraz działamy”, „Czujesz to?”.

Smutne to i kiedy widzę, jak dziewczyny zmuszają się do nauki niektórych rzeczy, zamiast na przykład robić w tym czasie, to co lubią, to z jednej strony rozumiem je i nie chcę ich do tego zmuszać, a z drugiej denerwuje mnie, że mają z tym problemy, że im się nie chce, że nie rozumieją i że my musimy im poświęcać na to czas, zamiast na przykład mieć go dla siebie (jest on już tak okrojony, porozumiewam się z Rafałem głównie przez telefon w ciągu dnia, bo w domu nie ma czasu i sił na omawianie bieżących spraw i na nicnierobienie. Lub kiedy Zuzia uczy się czegoś z zainteresowaniem i cieszy się, że to jest takie fajne i myśli, że dobrze zrozumiała temat, a potem dostaje słabą ocenę, to chce mi się wtedy płakać. Zupełnie nie wiem, jaką „strategię” mam przyjąć – czy siedzieć np. całą sobotę przy lekcjach z dzieckiem, czy wysupłać resztki pieniędzy na prywatne korepetycje z kilku przedmiotów, czy zostawić je w spokoju? Boję się tylko, że jak je zostawimy same sobie, to mogą przez to powtarzać klasę i boję się, jak to mogłoby się odbić na ich psychice….

Z Festiwalu Wege polecam naleśniki gryczane z przepysznymi nadzieniami z firmy „Bez lukru” (będą się niedługo otwierać na ul. Igielnej) oraz kosmetyki „Trawiaste”, które są w pełni naturalne, pyszne (można je jeść) i pełne cudownych ziół i olejów, a na jednym z szamponów było napisane „Wytarzaj się w trawie!’;-). Testuję maskę na włosy z mirry i kozieradki, a przetestowałam już peeling/maskę na twarz z czerwonej porzeczki i malin oraz przepięknie pachnący świeżością natury scrub do ciała z samych wspaniałych bogactw przyrody. Nie mogłam się powstrzymać przed ich kupnem, choć niektóre wyglądają i pachną „zbyt” naturalnie i są „brudne”, ale mi akurat nie robi to różnicy, a nawet mnie to pociąga…. Choć myślałam, że ich nakładanie będzie trochę łatwiejsze - peeling nie mają jednolitej konsystencji i nabiera się ich więcej, niż tego wymagają (właścicielka zapewniała, że są bardzo wydajne). Nie jestem też pewna, co do efektów ich stosowania – recenzje w necie mają bardzo dobre, ale naturalne kosmetyki nie zawsze są szybko skuteczne; zależy w jakim celu je stosujemy. Ogólnie rzecz biorąc zazdroszczę trawiastym założycielkom takiego zajęcia i tego, że odważyły się produkować takie niszowe i pełne roślin kosmetyki.  

Skończyłam też czytać „Fitness umysłu” i zastanawiam się, skąd ta Skalska, choć taka młoda (28 lat), tak dobrze zna mnie i moje zachowania oraz nawyki myślowe….Książka trochę chaotycznie i przydługo napisana i momentami nie chciało mi się jej kontynuować (wolałabym wypunktowania – konkretne, jasne i zwięzłe, a nie długie rozpisywanie się), ale merytorycznie bardzo w punkt i bardzo pożytecznie. Na końcu prawie się rozpłakałam, w zasadzie to z żalu nad sobą i moimi głupimi schematami i oczekiwaniami, przez które ranię siebie oraz bliskich, choć jestem ich świadoma, ale tak są wbite w moją mózgownicę, że nie mogę się ich pozbyć, mimo, że wiem, że w danej sytuacji powielam schemat, nawyk, że to jest głupie i nie powinnam/nie chcę tego robić.  Skalska odrzuciła wszystkie schematy, nawykowe zachowania, przekonania, przesunęła granice ogólnie przyjętych norm i regularnie oczyszcza swoje myśli i trzyma się siebie i swojej intuicji. Nie pozwala intelektowi/umysłowi przejąć kontroli nad intuicją i nie pozwala sobie na standardowe, nawykowe, ogólnie przyjęte zachowania.

„A może jednak szczęście czasami pachnie, jest kolorowe i smakuje truskawkami? Sprawdź sama.”

Jak trudno jest czasami żyć z innymi ludźmi! Ciągle jestem uprzejma, miła, empatyczna, umiem słuchać, a czasami wydaje mi się, że przez moje zachowanie jestem postrzegana za naiwną, dziwną i z innej epoki, tylko dlatego, że ci ludzie mnie nie rozumieją. Nie rozumieją czegoś, ale to niezrozumienie "zwalają" na swojego rozmówcę, czyli mnie i sprawiają, że ja się dziwnie czuję, a nie oni. Dlatego tak trudno jest mieć swoje (inne) przekonania. Mało kto je zrozumie. Czasami mam już dość tego bycia "grzeczną" i tłumaczenia wszystkiego, tylko dlatego, że inni są zbyt mało "bystrzy", żeby zrozumieć oczywiste rzeczy. 

Zaczęłam czytać "Fitness umysłu" ze Skalską. Powiem Wam, że dziewczyna wie, o czym pisze, i to, co ja odkryłam niedawno, ona wiedziała już nim skończyła 28 lat. Jej wystąpienie podczas Spotkania dla Kobiet było świetne i porywające, ale do jej książek byłam jakoś sceptycznie nastawiona, bo w zasadzie teraz wszyscy piszą książki i nie zawsze jest jasne, czy robią to dla pieniędzy, czy żeby pomóc czytelnikom. Ale ona naprawdę jest mądra i jeśli w codziennym życiu kieruje się tym, o czym pisze, to już w ogóle szacun. 

Jako anglofilka i fanka Judi Dench zarezerwowałam bilety dla całej rodziny na "Powiernika Królowej". Natalia nie poszła, ale Zuzia tak - obejrzała wcześniej wszystkie zwiastuny filmu i była nim bardzo zainteresowana. Myślałam, że to będzie bardziej komedia, ale to był dramat. Dramat bardzo samotnej i bardzo mądrej kobiety, żyjącej "na świeczniku" wśród wścibskich i niechętnych jej dworzan, która nie bała się walczyć o swoje szczęście, kiedy poznała indyjskiego "służącego". Oparta na faktach piękna, wzruszająca, ale też smutna historia przyjaźni i miłości królowej Wiktorii i prostego Abdula z Indii (http://weekend.gazeta.pl/weekend/1,152121,22369456,krolowa-wiktoria-i-abdul-karim-co-laczylo-brytyjska-monarchinie.html). Gra aktorska rewelacyjna, wspaniały arystokratyczny angielski (uczta dla ucha!) i specyficzny, wywołujący uśmiech, indyjsko angielski. Smutne, że ludzie nie znoszą "inności"..., a wielkim nie żyje się łatwo.

Ok, wracam do kończenia tłumaczenia o bezpieczeństwie narodowym (!).