Boże kochany, ile we mnie jest melancholii…. Słucham ciągle najnowszej płyty Patricii Kaas i już jest we mnie wszędzie. Dzisiejsza aura nie sprzyjała za bardzo wyjściom i wyjazdom, więc zatapiałam się w domu w tę przepiękną muzykę i potężny, a jednocześnie bardzo zmysłowy, jedyny w swoim rodzaju, głos Patricii. Wczytałam się w teksty, odświeżyłam trochę swój francuski i zakochałam się totalnie w tych tekstach i muzyce. Moja wrażliwość jest ekstremalna, nawet płakałam przy jednej piosence, kiedy już wiedziałam, o czym jest. Wsiąkłam całkowicie…. Ta muzyka jest idealna do klubowej, kameralnej atmosfery, z przyciemnionym światłem, świecami dookoła i przytulaniem się do ukochanego mężczyzny…;-). W tym szaleństwie wymyśliłam, żeby pojechać na jej jutrzejszy koncert do Katowic, bo w sumie niedaleko, ale zostały już tylko najdalsze z najdalszych miejsc na najdalszym balkonie i myślę że, pomimo cudownego brzmienia instrumentów i jej głosu, to w tych ostatnich miejscach nie będzie takiej atmosfery, jaka była obecna we Wrocławiu przed samą sceną. To nie jest muzyka symfoniczna, tylko taka ciepła, kameralna, otulająca…. Na żadnym koncercie wcześniej nie miałam takich odczuć jak teraz i na żadnym artysta nie brzmiał lepiej niż na nagraniach studyjnych. Ach……..to jest taka slow music, tak jak slow food, taka, że człowiek chce ją smakować, delektować się nią i całkowicie się w niej zanurza, jest tu i teraz i w ogóle nie chce się z niej wynurzyć……..

„Sans tes mains” to jedna z piękniejszych piosenek o miłości:

A tu z koncertu:

D'abord le goût du vent

Tellement puissant

Sur mon visage

Et puis ces nuages blancs

Infiniment

Plus grands que moi

Là-bas cet horizon

Belle illusion

Qui me rappelle

Que je suis seule

Là sur la route

Que les montagnes

Seules m'écoutent

Que même la pluie ne lave rien

Ma vie ne vaut rien

Ma vie ne vaut rien

Sans tes mains

Parfois je crois encore

Voir une étoile

Qui porte ton nom

Toujours

Ces aigles fous

Là sur ma peau

Qui me rappellent

Que je suis seule

Là sur la route

Tête vers le ciel

Perdue sans doute

Que même la pluie

Ne lave rien

Ma vie ne vaut rien

Ma vie ne vaut rien

Sans tes mains

Devant le regard lourd

Que seul possède le vieux lion

Demain rouge et sauvage

Sera la page que l'on va tourner

Car nous sommes seuls

Là sur la route

A prendre le ciel

Comme ça l'écoute

Pour dessiner

Nos lendemains

Je chercherai toujours

Je chercherai toujours tes mains

Ma vie ne vaut rien sans tes mains

Wszystkie, naprawdę wszystkie, są cudowne, ale jakby specjalnie dla mnie jest też ta o smutku „Ma tristesse“…., pomaga go trochę oswoić...