Wiele już razy przekonałam się, że po obejrzeniu zwiastunu filmu ma się całkiem inne wrażenie o tym filmie, niż podczas oglądania całości. Tak było i w przypadku „Pełni życia”. Miał być radosny, pełny optymizmu i bardzo pozytywny. Zachwyciłam się trailerem. I w sumie to ten film miał właśnie takie przesłanie, choć było w nim wiele smutnych i bardzo poruszających momentów. Nie mogę przestać o nim myśleć. Co tam historia Ferrante, którą czytałam dziś do drugiej rano, czego skutkiem wraz z zakwasami po wczorajszym wycisku na jodze było to, że działałam dziś na zwolnionych obrotach. Co tam wszystkie inne bardziej lub mnie przyziemne problemy! Robin Cavendish przeżył 21 lat sparaliżowany od stóp po szyję z respiratorem oddychającym za niego. Był pierwszym pacjentem z polio, który „uciekł” ze szpitala na własną odpowiedzialność i przeżył poza nim. Przeżył dzięki niesamowitej miłości żony, dla małego synka, otoczony wiernymi przyjaciółmi. Zawsze podziwiałam anglików za ich stoicki spokój w ciężkich chwilach, za solidarność, współdziałanie, pomoc innym i dystans do tego, co się zdarza. Hasło z czasów wojny „Keep calm and carry on” zawsze się u nich sprawdza, okraszone ironią, humorem i śmiechem. Scena w Hiszpanii, gdzie polecieli na wakacje, a po awarii respiratora rozbili „obóz” na środku pustkowia czekając na pomoc i z czasem przyłączyli się do nich miejscowi, grając na gitarach, tańcząc i biesiadując jest niezapomniana i napawa wielkim optymizmem.  Dzięki Cavendishowi ludzie chorzy jak on mogli w końcu wyjść ze swoich „więzień” i skorzystać z wózków dla niepełnosprawnych wyposażonych w respirator. Przepiękny film, pełen cudownych zdjęć przyrody Anglii i Afryki, smutny, ale nastrajający pozytywnie.

 

W piątek natomiast obejrzeliśmy „The darkest hour” – „Czas mroku” o powołaniu Winstona Churchilla na premiera w trudnych wojennych czasach i jego moralnych dylematach związanych z podjęciem bardzo trudnej decyzji w sprawie walki z nazistami. 127 minut zleciało jak jedna chwila! Gra aktorska, Londyn, zdjęcia, akcent jego filmowej żony Kirstin Scott-Thomas to dla takiej anglofilki jak ja - miód dla uszu, ale temat poważny i trzymający w napięciu. Świetnie pokazana samotność wybitnego lidera, człowieka, który nie chciał sprzedać swojego kraju Hitlerowi, a któremu koledzy z partii zarzucali, że robi to z własnej pychy.  

Mądre, wartościowe filmy.

O 5 rano Natalia wyruszyła dzisiaj ze swoją grupą i delegacją z Wrocławia do Strassburga na uświetnienie otwarcia wystawy o Wrocławiu w europarlamencie. Dotarli tam o 17.00, mieszkają w samym centrum – na pięknej starówce. Poprosiłam ją o przywiezienie magnesu stamtąd, tak żeby historia się domknęła – byłam na tej starówce 21 lat temu, podczas mojej dwutygodniowej podróży po Europie po egzaminie magisterskim, ale wtedy jeszcze nikt nie sprzedawał magnesów ;-).