Do biura przyszła dzisiaj z prezentacją pani, która urządziła specjalny pokój drzemek w centrum miasta. Dogadała się grzecznościowo z jedną osób od nas, która tam już była dwa razy. To wydarzenie wywołało we mnie dziwne emocje...

Po pierwsze o pomyśle. Niby super, w czasie pracy można sobie wyskoczyć na drzemkę do wyciszonego pokoju i się zrelaksować (no chyba, że ktoś nie może zasnąć przez osobę chrapiącą obok ;-). Tak bardzo oddaliliśmy się od przyrody, od naszych źródeł, że musimy iść do specjalnego miejsca z fototapetą przedstawiającą las, ze sztuczną trawą do złudzenia przypominającą prawdziwą, gdzie „z taśmy” lecą ptasie trele i czuć zapach trawy (syntetyczny oczywiście, ale z certyfikatami! ;-). Zamiast pójść czy pojechać do prawdziwego lasu, objąć drzewo, położyć się na polanie, chociażby w parku… Pani zagrała też psychologicznie, gdyż powiedziała, że ta chusta, w której się leży, daje wrażenie objęcia przez matkę, dla tych, którzy czują się źle i samotnie… A któż teraz tak się nie czuje i nie tęskni za czystą matczyną miłością? Może lepiej byłoby „uregulować” te stosunki i poczuć taki prawdziwy uścisk? Ach… o tempora, o mores!

Po drugie – nigdy w życiu nie widziałam żadnego prezentera, który uprawiałby taką autopromocję, jak ta pani. Jestem taka…., taka, taka i jeszcze taka, tworzę projekty, które zmieniają świat (ale przy tym robię błędy w pisowni angielskiej ;). Byłam w ogromnym szoku. Co innego przedstawić się, a co innego przez godzinę podkreślać jaką to się nie jest wspaniałą osobą. Ja chyba jestem z innego pokolenia, mimo, że ona była niewiele ode mnie młodsza. Przez gardło nie przeszłoby mi tyle pochwał na temat samej siebie, wstydziłabym się ciągle o tym mówić szczególnie takim monotonnym tonem, jakiego używała ta pani – w efekcie brzmiało to dość żałośnie. Oprócz tego mówiła o rzeczach oczywistych związanych z brakiem snu, stresem, itp., co dla mnie było strata czasu, ale dowiedziałam się, że przez to, że całymi dniami jesteśmy wewnątrz, a nie na świeżym powietrzu, to mamy problemy z produkcją melatoniny, do której potrzebne jest światło dzienne, oraz, że Leonardo da Vinci był tak wrażliwy, że musiał nosić tylko ubrania z jedwabiu, gdyż one nie irytowały jego ciała. W sumie to zazdroszczę kobiecie pomysłu i finansów na jego marketing – wystawiała się z nim w Dolinie Krzemowej, w Londynie, w NJ, podczas szczytu klimatycznego…

Pomysł na czasie, kiedy większość ludzi jest w permanentnym stresie, z którym sobie nie radzi… Tylko szkoda, że zamiast powrotu do natury, ludzie oddalają się od niej jeszcze bardziej, tworząc jej namiastki... Ale może to tylko ja tak się tego czepiam....