Następna podróż za nami, następna podróż nie tylko w nowe miejsca, ale również do siebie i w relacje z innymi. Następna podróż, która trwała za krótko, żeby nasycić duszę i umysł przepięknymi dziełami natury... W ostatni dzień w Irlandii przez przypadek dowiedzieliśmy się o wysokich klifach morskich za miejscowością Donegal, blisko granicy z Irlandią Płn. (ponoć nie ma przypadków) - pojechaliśmy tam dość późno, jechaliśmy prawie dwie godziny, potem do domu wróciliśmy po 23:00, ale na prawdę było warto, na tysiąc, na milion procent!!! Brak mi słów do opisywania tych cudów, powiem tylko, że właśnie taką Irlandię sobie wyobrażałam myśląc o niej przed wyjazdem, a czego przez cały tydzień tam nie znalazłam, dopiero w ten ostatni dzień - zielone łagodne zbocza, które schodzą do oceanu, a ten ocean nie ma granic, jest wielką cudowną mieniącą się przestrzenią, która rozciąga się bez końca...., ach... nawet teraz, gdy o tym piszę, to robi mi się błogo w sercu.... Te klify są wysokie, a bezkresny ocean może napawać trwogą, ale ja czułam się tam cudownie, spokojnie, błogo, zrelaksowanie, mogłabym tam siedzieć w bezruchu i kontemplować.... Czułam jedność z wszechświatem, a moja dusza była blisko stwórcy. W tylu pięknych miejscach byłam wcześniej, ale nigdy nie miałam takiej pewności jak tutaj, że bardzo chcę tam wrócić, pochodzić porządnie po tamtejszych górach i ponapawać się maksymalnie tymi widokami... Dawno nie odczuwałam takiej tęsknoty za miejscem. Na szczęście mam je w sobie i już na zawsze będę je miała i jestem za to bardzo wdzięczna.

Zdjęcia nie oddadzą w pełni ducha tego miejsca.

Jestem zmęczona i powinnam już spać, więc zacytuję tu jeszcze tylko mojego ulubionego Oscara Wilde'a, który nota bene był Irlandczykiem:

"We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars" - w mojej wolnej interpretacji:  "wszyscy mamy jakieś problemy (dosłownie "leżymy w rynsztoku", ale niektórzy z nas patrzą w gwiazdy". Ach, jak ja lubię patrzeć w gwiazdy:-).


A do kontemplacji lub medytacji nadaje się taka muzyka: